داستان- هنر -قرآن (12)

(ادبیات کلاسیک )

 امّاادبیات به صورت کلاسیک از چه زمان شروع شده است؟

ما در این زمینه نظریة پیرامه توشار را به طور مفصل می آوریم، 

  ایشان در این ضمینه نوشته اند که:

«در اشعاری که از مصر در قرن 12تا25 پیش از میلاد به جای  

مانده است بحث پیکار انسان و رهایی او از آلو دگی مطرح است و
این دقیقاَ هنری است که تئاتر بر اساس آن بنا شده است.بر طبق یک  

افسانة زیبا ی هندی منشأتئاتر،مراسم چشن پیروزی خدای ایندرا به  

شیاطین است.و باز همین راندن شیاطین و آزاد کردن بشر نقطة  

 عطف سیاست تئاتر می باشد.

 تئاتر در تمام طول حیاط خود انسان ها را یاری کرده تاضمیر خود  

 را به روشنی باز بینند ،اشباح درونی را پیش چشم مجسم سازند و
حقیقت دنیای فانی درون را،چون واقعیتی برون و آشکار به شیوة  

محققان علمی نه قربانیان وحشت زده تماشا کنند.

 وا ز آثار هنری مربوط به قرن چهارم میلادی در هنر تئاتر می توان 

  از کالسکة کوچک سفالی اثر کودراکا،که به صورت تغزلی است،نام
برد. و همچنین سر گذشت گریز لیدیس و مارکی سالوچه در افسانه های  

 ایتالیایی،نظام بخش مفاهیم هنری،در اواخر قرن چهارم میلادی می باشند.

ارسطو،در کتاب فن شعر خودش در خصوص تعریف تراژدی می گوید:

«تراژدی،باز سازی کردار های شگرف و والاست در حدّ معین و معلوم با  

کمک کلامی به زینت های ویژه آراسته،» امّااز تراژدی های کامل یونانی و  

از اثار آنها جز اندکی باقی نمانده است. مثل پرومته در زنجیر اثر اشیل. رافائل
دریفوس منتقد فرانسوی  می گوید:

« برداشت اشیل با سوفوکل کاملاً متضاد است.اشیل به طور کلی به  

مشکل گروه های نژادی و حل تناقضات موجود در آنها می پردازد، 

حال آنکه سوفوکل همة توجه خود را روی «فرد»متمر کز می کند و  

وضع او را دربرابر سر نوشت ،سر نوشتی غالباً اجتناب ناپذیر 

 تصور می کند.

قهرمان آثار اشیل ،آزادی را در اطاعت از خدایان،که انتظام کار  

 جهان به دست آنان است می داند. لیکن قهرمان سوفوکل
آزادی را گاهی در سر پیچی از ارادة خدایان و همواره در مقابل 

 با ارادة انسان ها وحتی میل و خواست خویشتن جستجو می کند  

و در تلاش برای کسب این آزادی غالباً زندگی
خود را نیز به دست فنا می سپارد.

  آنچه در قهرمان آثار سو فوکل و اوریپید در یونان قدیم ،  

خرد و دانایی ناشی از یأس و نومیدی به حساب می آید، 

 در قهرمان دوران مسیحیت(قرون وسطی)به صورت عشق  

و ایمان جلوه می کند.باید گفت در قرون سیزده و چهارده
میلادی در نمایش نامه ها مطالب رستاخیز و عشق و ایمان  

و ایثار در راه خدا مطرح بوده است.

امّا در اوایل قرن هفده میلادی در اثار شکسپیر دنیایی مطرح می شود. 

 که در آن خدا و ایمان به خدا به صورت عینی مطرح نمی شود .

بلکه خود انسان و ندانم کاری ها او مطرح می شود آن هم به بهانه
حکومت،عدالت و قانون!» [1]

از اینجا به بعد در اروپا مبارزه با مذهب مسیحیت و کلاًمبارزه  

با آنچه جنبة آسمانی دارد شروع می شود .مبارزه به قصد
حذف دین و معنویت (حالا همان معنوییت نیم بند)نه به قصد اصلاح کلیسا! 

بلکه می خواهند بند دین و تعهدوترس از معاد را از پیش پای بشر 

 بر دارند تا بشر بدون هیچ مانعی به هوس هایش برسد!

 توشار در این زمینه ادامه می دهد:

«بنا بر این کسانی که در قرن 17 اوباش نامیده می شدند، 

همان ها درفرانسه درقرن18بعنوان روشنفکر مشهور شدند. 

تقدیس راازکشیش وکلیساربودند.

وبنای سرکشی تمایلات جنسی راآبیاری کردند.

لذا کتاب قربانیان محبوس نوشته مونول به روی صحنه آمد تا رابطه 

 یک کشیش را با دختری (که در زیر زمین کلیسا مخفی کرده وآن را  

 مرده اعلام کرده!)نشان دهد.

 در نتیجه کلیسا در سال 1830 از تسلط بر سیستم آموزش کشور های 

 اروپایی (مثل فرانسه)کنار زده می شود.و دولت مسلّط شده،در نتیجه
عدم ثبات اخلاقی وفکری و مذهبی حاصل این دوران می شود .  

نهضت رومانتیسم قهرمان بی پدر را روی صحنه می آورد! 

 دیگر از شرافت پدری در این میانه خبری نیست وجای آن به پدران  

سست عنصر و ضعیف (که مورد تمسخر نویسندگان تئاترقرار می
گیرند!)داده می شود

واین انحطاطِ پدر در نمایش نامة پایان بازی اثر (بکت)در 

  سال 1950 به اوج خود می رسد.

در این شرایط جنگ جهانی هم زمینه ساز اعتراض علیه خدا  

 و پدر شده،نمایشنامه ها پسر هارا به عنوان سرباز جنگی و
نیازمند ارتباط جنسی رودر روی پدر هاقرار داده و پدر هارا محکوم 

 می کنند.ودر نتیجه حاصل کار دانشگاه های دولتی لندن این است که:

 گروهی به نام جوانان خشمگین ظاهر می شوند تا عفت زدائی را از دختران  

معصوم با انواع نیرنگها انجام دهند و نوشته های غریبانة ،اعتراف کودک قرن  

،اثر آلفرد- دو موسر  جهت رساندن درد جدایی از رهبر سنتی و هویت واقعی  

هم دردی را دوا نمی کند .

در این شرایط ارابة ضد مذهب با شتاب بیشتری حر کت می کند.  

 و بعد از جنگ جهانی دوم که در حقیقت جنگ همگانی بود و جبهه  

  و پشت جبهه یکی شده بودو نظامی و غیر نظامی را شامل می شد 

،نویسندگان به عدم تفاهم انسان ها و فلسفة پوچی رسیدند.

گرچه در این هنگامه فریاد معتقدان مذهبی هم ،کمی به گوش  

می رسد تا امید تازه ای ببخشد.  

در این شرایط آثار (برشت)هم بعد از جنگ دوم بر روی صحنه می آید  

تا همدرد احساس تنهایی و بی کسی بشر گردد.

 رئالیسم:همان گرایش به سوی توصیف و نمایش عینی عوامل مادی  

 طبیعی و احساسات بشری است.  «اولین جلوه های آثار رئالیسی را  

در یونان ،یعنی نمایشِ(مده،اثر اوریپید)می دانند .

وآنها رئالیسم را به این جهت منا سب هدف خود دیده اند 

 که مسئلة سر نوست و مشیّت را از مسند خدایان فرود آورده  

و درمیان انسان ها مستقر ساخته است!

این آن چیزی بود که اوریپید درک کرده بود،بر خلاف آنچه استیل  

درک کرده،ویا بر خلاف عشق ورزیدنِ ویکتور هوگو به
بناهای عظیم معابد.

 لذا رئالیسم در قرن نوزده که سعی داشت آگاهی تازه ای  

از آنچه مأنوس و شناخته شده است بدهد و به اعجاب وا دارد 

 با آنچه در قرن هفده ارائه شده است فرق دارد .

و منظور از آزادی بیان در تئاتر رئالیستی همان بیان عریان  

روابط جنسی می باشد.»[2]

 البته نمی شود جهان و انسان را همان گونه که هست به نمایش در آورد  

زیرادر هر صورت وبه هر نحو که مطرح بکنیم  جز تقلیدی از طبیعت  

چیز دیگری نیست و واقعی ندارد وخلاصه تصنعی است.

(از همین جا ها انحطاط غرب شروع می شود ! 

 وپیشرفت های علمی نجاتش نمی دهد) 

ادامه دارد...

---

[1] . تو شار،پ.،تئاترو اضطراب بشر،1353 ،ترجمه افضل وثوقی ،«در این بحث توجه کنید که جناب نویسنده چگونه در مورد قهرمان اشیل فقط یک خط تخفیف دهنده می آورد. امّا در مورد هم هدف خودش یعنی قهرمان سوفو کل بیش از دو خط متملقانه می نویسد!

و نیز در پایین همین صفحه از قول تو دور دویز می نویسد ابراهیم اسحاق را به قربانگاه آورد!!!»یعنی تاریخ را هم به نفع یهود تحریف می کند!

[2] . همان (توشار،پ)