داستان -هنر -قرآن(19)

1-3-قالب و اجزای فنّی داستان

1-3-1- مو ضوع:

موضوع ، با تابیدن یک اندیشه (همان اندیشه مرکزی که به آن مضمون گفته می شود) به ذهن نویسنده، ابتداً موضوع شکل می گیرد . این اندیشه ممکن است، از دیدن کودکی رها شده در کوچه،و یا … بوجود آید.

که باید روی کاغذ آورده شود و با چیدن تکه های تجربیات زندگی خود و دیگران در کنار هم ،رویدادها و بقیه داستان را شکل دهیم .

 وباید از انتخاب رویدادهای عجیب و غریب و شخصیتهای بی عیب یا پر عیب که هیچ واقعیتی را متجلی نمی کنند .وحاصل آنها فقط اشکهای احساساتی و یا نا امیدی است ،برای موضوع داستان خود داری شود.[1]

نکته :

 چون بشریت دارای یک قلب مشترک هست و شادیها و غمها و نگرانیها و پیروزیها و شکست های ما به همه ی  انسان ها مربوط می شود.لذاتجربیات ومسائل انسانها نیز به هم مربوط است.

که البته ما چون در زندگی کوتاه خود ،فرصت دیدن ابتدا تا انتهای زندگی اشخاص را اکثراً نداریم، لذا تکه های زندگی این و آن را به هم ربط داده، و از همین تجربیات پراکنده ،موضوع را انتخاب می کنیم .

1-3-2- فن روایت:

روایت داستان تا چه اندازه متکی به گفتن است و تا چه حد متکی بر نشان دادن ، چه موقع شخصیت های داستان را وارد می کنیم ، گذشت زمان را چگونه نشان می دهیم ، محیط زیست را چگونه و تا چه حد نشان می دهیم، روایت کردن داستان را بر عهده چه کسی می گذاریم ، بر عهده خود ما ، دیگران ، یا ظاهراً هیچ کس؟

پاسخ این سؤالات را بطور شایسته و بجا دادن یک کار هنری است .  که به استعداد ، تجربه ، کار دانی ، و قریحه نویسندگی بستگی دارد .

 باید پاسخ ها ی ما به سؤالات فنِ روایت ،مناسب اوضاع و احوال داستان باشد . 

    نکته: در داستان شکل و محتوی هر دو اهمیت دارند .یعنی در بحث ِهنر ، زیبائی و حقیقت ، شکل و محتوی ، تکنیک و موضوع ،از هم جدائی ناپذیر بوده و با تلفیق کامل آن دو با هم ،شکل ِکار معنی می یابد و محتوی حفظ می شود.

---

[1] . البته این گونه نظریات  تحت تاثیر بیانات نویسندگان و منابع غربی که به شخص بی عیب، ایمان ندارند و افراد را مجموعه ای از خوبیها و بدیها می دانند بوده و توجه ندارند که در فرهنگ ما شخص کاملاً بی عیب (به نام معصوم) وجود دارد.  و هدف داستان نویسی باید رساندن جامعه به سوی انسان کامل وبی عیب باشد.